Μόλις το πρωτοαντίκρισα έσκυψα να το μυρίσω
Γοητευμένη απ την υπέροχη ευωδιά του, το πόθησα δικό μου..
Φοβόμουν να το κόψω…Δεν ήθελα να χάσει την ομορφιά του
Την μοναδική φρεσκοανθισμένη λαμπερότητά του
Αλλά η πορφύρα του δεν έπαυε να με σαγηνεύει
Κόκκινο τριαντάφυλλο…Του έρωτα, του πάθους
Τυφλωμένη απ την ομορφιά του έκανα να το κόψω
Δεν λογάριασα όμως τα αγκάθια του
Ήταν λες και τα αγνοούσα…Συνειδητά; Ασυνείδητα; Ποιός ξέρει…
Ένιωσα τον πόνο που μου προκάλεσε
Μα δεν αναλογίστηκα τον πόνο που του προκάλεσα εγώ
Γιατί το έκοψα;
Γιατί καθόρισα εγώ τον θάνατό του;
Γιατί το καταδίκασα να αργοπεθαίνει;
Αφού ήξερα πως κάποια μέρα θα μαραθεί
Έκανα τα πάντα για να το κρατήσω ζωντανό
Το έβαλα σε ένα βάζο…Του άλλαζα νερό καθημερινά
Είχε συντροφιά κι άλλα τριαντάφυλλα…Αλλά ήταν μοναδικά όμορφο…Ξεχώριζε
Μα κάποτε μαράθηκε…Έτσι ξαφνικά…Ένα κυριακάτικο πρωινό
Έχασε τη ζωντάνια του, το χρώμα του, τη μυρωδιά του
Τι περίμενα απο ένα τριαντάφυλλο που του έκοψα τόσο ανέλπιστα τη ζωή;
Ίσως θα έπρεπε να του επιτρέψω να ζήσει
Εκτός από εμένα να κάνει και τον ήλιο ευτυχισμένο
Να το επισκεπτόμουν και να του έδινα αγάπη και νερό
Απλά για να το κρατήσω όμορφο
Χωρίς να έχω κάτι να κερδίσω από αυτό
Ανιδιοτελής αγάπη
Τα φυτά είναι ζωντανοί οργανισμοί
Όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί κάποτε πεθαίνουν
Ο έρωτάς σου δεν είναι οργανισμός, είναι όμως ζωντανός
Κι έτσι θα τον κρατήσω ζωντανό, καρδιά μου
Τον έρωτά σου, το πάθος σου, την ομορφιά σου
Γιατί έτσι σ’αγαπάω
Με ανιδιοτελή αγάπη!!!
Αφιερωμένο στον, άντρα της ζωής μου, Κυριάκο!!!
Σοφία