Δεν ήμουν η “μία και μοναδική” — ήμουν η επόμενη στη σειρά – Yolo.gr

Στην αρχή, έμοιαζε με οποιαδήποτε άλλη ερωτική ιστορία: γεμάτη υποσχέσεις, ενθουσιασμό, μια από εκείνες τις γνωριμίες που σε κάνουν να ξαναπιστέψεις στον έρωτα.

Όμως έρωτας είναι κάτι εύθραυστο, κάτι για το οποίο οφείλεις αναλογιστείς: αξίζει να χάσω τον εαυτό μου; Τον γνώρισα στα τέλη Ιανουαρίου και ήταν από εκείνους τους ανθρώπους που δύσκολα δεν θα συμπαθήσεις: έξυπνος, αστείος, γοητευτικά σαρκαστικός. Ήξερε να κερδίζει τις εντυπώσεις. Ήξερε, επίσης, πώς να τις χρησιμοποιεί.

Με τον καιρό όμως, η σχέση μας άρχισε να ξεφτίζει — όχι μέσα από εντυπωσιακές εκρήξεις ή μεγάλες προδοσίες, αλλά μέσα από τις μικρές, ύπουλες συμπεριφορές που υπονομεύουν αργά και σιωπηλά την αυτοεκτίμησή σου. Σιγά σιγά νιώθεις ότι αξίζεις την υποτίμηση, ότι εσύ φταις που ο άλλος έφυγε χωρίς να σου δώσει ούτε ένα φιλί.

Από τα πιο επώδυνα χτυπήματα ήταν όταν με φώναζε με το όνομα της πρώην του. Όχι, δεν ήταν ένα απλό λάθος. Δεν ήταν μια στιγμιαία γκάφα που μπορείς να αγνοήσεις. Είχε συμβεί παμπολες φορες, με το όνομα της να γλιστρά από τα χείλη του τόσο φυσικά. Μου είχε μιλήσει για εκείνη — για τον χαοτικό χωρισμό τους, για τις κατηγορίες της εναντίον του. Κι εγώ, ανόητη, πίστεψα το αφήγημα της «τρελής πρώην». Πόσες από εμάς δεν το έχουμε πιστέψει; Κάθε φορά που με αποκαλούσε με το όνομά της, ήταν σαν υπενθύμιση ότι δεν ήμουν ποτέ πραγματικά η «μία». Ήμουν η επόμενη. Και κάθε συγγνώμη του, όσο ευγενική κι αν ακουγόταν, έμοιαζε με ένα άδειο κουτί — χωρίς περιεχόμενο, χωρίς σεβασμό.

Κι αυτό ήταν μόνο η αρχή. Η καθημερινή κριτική —στην εμφάνισή μου, στον χαρακτήρα μου, στην ευφυΐα μου— έγινε καθεστώς. Κάθε μέρα ήμουν προσωπικός σάκος του μποξ, στο οποίο μπορούσε να ξεσπάσει ό,τι νεύρα είχε: από την μητέρα του, μέχρι τους μαθητές του στα ιδιαίτερα. Δεν μιλάω για εκείνη την καλοπροαίρετη ειλικρίνεια που μπορεί να χτίσει. Μιλάω για διαρκή υποτίμηση. Για το μάτι μου, για το σώμα μου, για το αν ήμουν πολύ αδύνατη ή πολύ παχιά για τα γούστα του. Για το πόσο «χαζή» ήμουν. Όταν κάτι επαναλαμβάνεται αρκετά, αρχίζεις να το πιστεύεις. Και τότε, δεν σε χτυπούν απλώς οι λέξεις του — σε χτυπά η φωνή σου που σιγά-σιγά σβήνει.

Και μετά ήρθε το Tinder. Ενώ ήμασταν μαζί, διατηρούσε ενεργό προφίλ. Όταν το είδα στο κινητό του, το απέδωσε σε «πλάκα». Για να δει, είπε, πώς θα αντιδράσω. Να κάτι άλλο που σιχαινόμουν. Έκανε διαρκώς τεστ, τεστ για να αντιδράσεις, δάκρυα, φωνές. Κι όμως, εκείνη τη στιγμή, ένιωσα πως χαιρόταν να με βλέπει να καταρρέω. Σαν να αντλούσε μια διαστρεβλωμένη ικανοποίηση από το δάκρυ μου. Όταν τον ρώτησα αν όντως με αγαπά, απάντησε πως το έκανε “για πλάκα”, “για να πάρει λίγη επιβεβαίωση”. Αν όντως νοιάζεσαι για κάποιον, γιατί να συνεχίζεις να ψάχνεις κάτι «καλύτερο»;

Μου πήρε καιρό, μα τελικά κατάλαβα: η αγάπη δεν σε κάνει να νιώθεις αόρατη, ανάξια, ή αναλώσιμη. Δεν είναι αυτή η αγάπη. Οι τοξικές συμπεριφορές που βίωσα δεν ήταν αντανάκλαση δικών μου ελλείψεων. Ποτε δεν ήταν η εμφάνιση μου το πρόβλημα, ή τρόπος με τον οποίο δέχομαι κριτική ή οτιδήποτε άλλο. Ήταν αντανάκλαση της δικής του αδυναμίας να αγαπήσει, να σεβαστεί, να δώσει.

Αυτό που με τρομάζει περισσότερο δεν είναι μόνο το ότι επέτρεψα αυτή τη συμπεριφορά για καιρό. Είναι πως, όσο ήμουν μαζί του, άρχισα κι εγώ να γίνομαι ένας άνθρωπος που δεν αναγνώριζα. Άρχισα να μιλάω απότομα στη μητέρα μου, στη αδερφή μου, σε άτομα που αγαπώ. Ήξερα ότι αυτός έφταιγε για τη μετάλλαξη. Η επιθετικότητα γεννά επιθετικότητα. Η κακοποίηση αλλάζει και το θύμα.

Και δεν είμαι μόνη. Η αδερφή μου έχει κι εκείνη σχέση με κάποιον που μοιάζει πολύ με τον δικό μου «πρώην». Φίλες μου, συμφοιτήτριες, γυναίκες γύρω μου — όλες με παρόμοιες ιστορίες. Ήξερα ότι αν με κάποιο τρόπο ενωνόμασταν ΟΛΕΣ τότε ίσως να ξεσκεπάζαμε κάθε κακοποιητικη συμπεριφορά που υπάρχει στις ζωές μας. Σχέσεις όπου η αγάπη μοιάζει με συμβιβασμό. Σχέσεις όπου δεν αγαπιέσαι —ανέχεσαι.

Ζούμε σε μια εποχή που μας μαθαίνει να συγκρίνουμε, να προσαρμοζόμαστε, να σιωπούμε. Και όμως, η πραγματική σχέση δεν είναι ένας διαρκής πόλεμος επιβίωσης. Δε γίνεται να νιώθεις διαρκώς ότι πατάς σε ευαίσθητο έδαφος, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να ταρακουνηθεί. Είναι μια συνύπαρξη που χτίζεται με εμπιστοσύνη, σεβασμό, κατανόηση. Αν δεν υπάρχουν αυτά, δεν υπάρχει τίποτα.

Σε όποια διαβάζει αυτές τις γραμμές και βλέπει κομμάτια του εαυτού της μέσα μου: να θυμάσαι ότι αξίζεις περισσότερα. Αξίζεις έναν έρωτα που σε δυναμώνει. Έναν άνθρωπο που να σε φιλάει και νιώθεις πυροτεχνήματα, καταλαβαίνεις την αγάπη του για σένα, χωρίς να ζητιανεύεις. Που σε βλέπει. Που σε αγκαλιάζει ολόκληρη, όχι μισή. Μην περιμένεις να σώσεις μια σχέση που σε διαλύει. Σώσε τον εαυτό σου πρώτα.

Για μένα, αυτή είναι μόνο η αρχή. Γράφοντας, ανακτώ τη φωνή μου. Και θα συνεχίσω να τη χρησιμοποιώ — για εμένα, για τις γυναίκες γύρω μου, για εκείνες που ακόμα ψάχνουν το κουράγιο να μιλήσουν. Για εκείνες, πιάνω το πληκτρολόγιο μου και αν και με δάκρυα στα μάτια θέλω να μιλήσω για τις ιστορίες μας, καθώς η λεκτική βία, είναι βία. Αν είναι να γράψω ιστορίες, θα ξεκινήσω από τις δικές μας. Γιατί εμείς τις ζήσαμε. Και εμείς ξέρουμε πώς να τις πούμε.

Το άρθρο στάλθηκε από την αναγνώστρια μας, Φωτεινή Τζουβελέκη

Ευχαριστούμε που μοιράστηκε την ιστορία της

Photo by Kinga Howard on Unsplash